meer, meer, meer ...

"De vorig jaar ontslagen directeur Paul Dijkstra van het Eindhovense energiebedrijf NRE heeft bij zijn vertrek een afkoopsom van 854.000 euro meegekregen. Dijkstra ontving de gouden handdruk bovenop zijn basissalaris van 248.000 euro, 318.000 euro aan bonussen en 68.000 euro pensioenvergoeding" aldus de internetversie van de Telegraaf.

Het is inmiddels het zoveelste bericht met betrekking tot exorbitant hoge afkoopsommen, oprotpremies en jaarsalarissen. Maar behalve dat die graaicultuur alsmaar groter wordt (de rijken willen alleen maar meer, meer, meer), is het ook om misselijk van te worden als je vervolgens doorleest in het artikel:
"Het bedrijf en de ontslagen directeur twisten bovendien nog over een gemiste bonus, blijkt uit het jaarverslag dat dinsdag is verschenen."

Het is voor deze Dijkstra dus blijkens het artikel niet genoeg dat hij vorig jaar al een torenhoge afkoopsom (plus nog het riante salaris, grote bonussen en pensioenvergoedingen) heeft ontvangen. Dat bewijst maar weer dat dit soort mensen dus echt alleen maar meer, meer, meer willen. Dat de gemiddelde Nederlander maar een fractie van zijn inkomsten verdient, daar maakt hij zich niet druk om. Nee, meneer maakt zich liever druk om de gemiste bonus. Waar zijn we in hemelsnaam mee bezig mensen? Terwijl het bedrijf nog geen 250 werknemers telt die allen hard moeten zwoegen voor wat in de ogen van Dijkstra een hongerloontje zal moeten zijn, verrijkt de recent ontslagen directeur zichzelf ten volle. En is meneer bij het bedrijf weggegaan nadat hij zich ernstig verdienstelijk gemaakt heeft? Nee, althans zo lees ik, Dijkstra werd in december aan de kant gezet na een reeks van conflicten met werknemers, de financieel directeur en de gemeenten in de stadsregio Eindhoven. Van tevredenheid kan hier dan toch geen sprake zijn. Als je met zoveel partijen conflicten hebt, zul je de hand in eigen boezem moeten steken en moeten concluderen dat je iets niet goed doet. Maar nee, in de maatschappij van tegenwoordig, krijg je gewoon een gouden handdruk mee. Het moet toch niet gekker worden ...

Al vraag je je af of het niet gewoon de schuld is van de aandeelhouders van de diverse bedrijven. Zij maken dit immers maar gewoon mogelijk.

weer een afschuwwekkend beeldje

"You don't know what you've got, till it's gone", althans dat is wat men in de regel zegt. Nou na afgelopen weekend, ben ik er achter dat je niet hoeft te wachten tot je het niet meer hebt om te weten wat je bezit. Over niet al te lang tijd gaan wij verhuizen naar een veel grotere woning dan waar we nu wonen. Dat betekent dat we nu wel moeten beginnen met dingen uitzoeken etc.

Afgelopen weekend dus al wat spullen in dozen gestopt. Te beginnen met de kledingkast. Ik heb werkelijk geen flauw benul gehad van het feit dat ik er een kleine kledingzaak mee kan vullen. Nou gebiedt de eerlijkheid te zeggen dat ik ook niet alle kleding meer pas, maar dat doet niet terzake, want wie weet komt er ooit nog een tijd dat ik die kleren weer wel pas (wishful thinking). Maar dozen vol kleding staan nu opgestapeld in huis. Je zou verwachten dat de kast dan ook erg leeg is geworden inmiddels. Maar nee hoor, verre van dat. Nog altijd puilt de kast uit met kledingstukken in alle vormen, maten en kleuren. Dat dit een typisch vrouwenprobleem is, is bekend. Maar mijn man kan er ook wat van. Ook van hem staan er dozen met kleding te wachten op het nieuwe huis.

Maar het zijn niet alleen kledingstukken waar wij blijkbaar moeilijk afstand van kunnen doen. De rest van het huis staat zo volgebouwd met prullaria dat zelfs ik er gek van word. Maar er echt actie tegen ondernemen, tja dat doe ik niet. Want ja, dat ene kleine lelijke beeldje mag dan wel afschuwwekkend zijn, weggooien is ook weer zonde. En wie weet, kan ik het nog meenemen naar de rommelmarkt. Ja, rommelmarkt. Het woord zegt het al. Je probeert daar je rommel te verkopen. Maar als het dus toch rommel is, waarom gooi ik het dan niet meteen weg? Ik heb werkelijk geen flauw idee. Nu moet ik dus wel weer maanden gaan wachten met dozen met 'troep' om dat al dan niet te kunnen slijten op die rommelmarkt.

En wie zegt mij dat de spullen die in de categorie 'goed' vallen en in dozen op het nieuwe huis staan te wachten, wel echt in het nieuwe huis komen? Hoogstwaarschijnlijk blijft de helft van die spullen onuitgepakt in dozen in een kamertje staan, want de kans is groot dat ze niet meer in het nieuwe interieur zullen passen.

Misschien toch maar weer het met zweet en tranen ingepakte goed binnenkort weer uitpakken en op marktplaats proberen te slijten. Voordeel daarvan is dat ik dus gewoon weer wat cash flow krijg om weer een ander afschuwwekkend beeldje te kopen voor in het nieuwe huis.