Met Eliza was het altijd heerlijk kletsen en vertellen wat we onderweg zagen.
"Kijk mama, die man heeft een roze broek aan. Een roze! Echt, wat raar hè want hij is een jongetje"
of
"Die meneer is toch veel te dik voor die scooter?".
Heerlijk, wat ga ik dat missen in de ochtend. En dan krijg je op het KDV ook nog het plakboek mee waarin foto's van het afgelopen 4 jaar zitten geplakt met knutsels enzo. Ja, dan gaan bij mij echt de sluizen open hoor! Dikke tranen terwijl ik blader door de plakboeken. Dat wordt nog wat als ik haar vanmiddag weer op het KDV ophaal. De allerlaatste keer. En wat te denken van maandag, als ze voor het eerst naar de basisschool gaat? Ik sla maar vast wat extra pakjes Kleenex in voor de tranen......
Mijn kleine meisje wordt gewoon echt veel te snel groot en dat vind ik soms gewoon niet leuk! Ze blijft toch mijn eerst geborene. En dat betekent niet dat ik van haar meer houd dan van Abi of van de buikbaby, maar ik kan er niks aan doen dat het gevoel gewoon anders is. Alles wat je als moeder gaat meemaken, maak je nu eenmaal voor het eerst mee bij de eerstgeborene. Bij Abi zal het straks emotioneel voor mij wat makkelijker zijn. Ik ben dan al door die fase heen, waar ik nu met Eliza nog doorheen moet. En dat is misschien voor Abi wel beter: mama is niet meer zo krampachtig aan het verleden aan het vasthouden en mama is niet meer zo panisch voor iedere verandering. Hoe raar het ook mag klinken, ik hoop dat de komende week gewoon snel voorbij is. Die emotionele rollercoaster waarin ik nu zit, is geen pretje, met de toch al in de war gestuurde hormoonspiegel door de zwangerschap.
Soms wou ik dat ik de tijd gewoon even stil kon zetten.....
