Wat valt er nog te zeggen?

Wat valt er nog te zeggen? Niks toch eigenlijk? Werkelijk iedereen heeft er al over geschreven of gepraat. Het is iets wat ons allemaal heeft bezig gehouden de afgelopen week.

Weet jij nog waar jij was toen het nieuws tot je kwam? Ik zat in de auto. Na een warme dag op het werk, ging ik mijn meisjes ophalen. De radio was niet vanzelf gestart en vlak voor ik het kinderdagverblijf bereikte, zette ik de radio alsnog aan. Geen idee waarom, maar ik voelde dat ik het moest doen. De presentator en zijn sidekick hadden het over een vliegtuigramp en hoe vreselijk het was. Er was nog weinig nieuws. Ondanks dat ik nog steeds niet begreep wat de omvang van deze ramp was, had ik het kippenvel op mijn armen staan en dat in een auto die de hele dag in de zon gestaan had. Best knap van mijn lichaam. Toen ik een parkeerplek gevonden had, ben ik eerst het nieuws gaan bekijken op mijn telefoon. "Malaysia Airlines afkomstig uit Amsterdam uit de lucht geschoten boven Oekraïne. Geen overlevenden". Weer is daar dat kippenvel. Ik laat het even bezinken. Een vlucht van Amsterdam naar Kuala Lumpur, zoals wij die zelf in 2009 voor het laatst ook gemaakt hebben. In de loop van de uren die volgen, sijpelt er meer nieuws naar buiten. Ik hoor dat er ook veel kinderen en baby's zijn omgekomen. Hoe egoïstisch is het van mij dat ik dat dus nog ernstiger vind? Dat me dat nog meer aangrijpt? Dat ik het leven van een kind dus boven dat van een volwassene stel? Ieder slachtoffer moet toch even ernstig zijn? Ik kijk naar mijn kinderen en voel de pijn. Wat als zij in dat vliegtuig hadden gezeten? Wat als wij daar als gezin in hadden gezeten? De volgende ochtend word ik wakker met nog steeds een rot gevoel, maar ik laat dat niet overheersen. Het leven gaat, hoe wrang het ook mag klinken, voor ons gewoon door. Dat betekent niet dat ik niet verdrietig ben om al die slachtoffers, verre van, maar aangezien ik ze niet persoonlijk heb gekend, probeer ik het me niet te veel aan te trekken. Misschien is ook dat egoïstisch van me, maar ik wil me niet laten verlammen door verdriet want als ik dat nu doe, dan moet ik dat mijn hele leven waarschijnlijk doen. Ik wil niet teveel nadenken aan al die onschuldige slachtoffers uit dit vliegtuig, niet nadenken over al die onschuldige slachtoffers elders op de wereld. Hoe egoïstisch het ook mag klinken, ik hou het bij het verdriet en de pijn voor de mensen om mij heen. Dit betekent niet dat ik niet mee voel met de nabestaanden van rampen als deze. Maar ik doe niet mee met collectief rouwen. Ook deed ik niet mee met profielfoto's op zwart zetten. Waarom? Omdat ik vind dat ieder het op zijn eigen manier moet doen. Dit zonder ervoor veroordeeld te worden, want dat zag ik op social media gebeuren. Mensen die elkaar verwijten maken omdat er niet op dezelfde wijze wordt gerouwd als de meeste mensen. Kom op, laten we leven en laten leven! Er is al genoeg haat om ons heen. Richt je liever tot de schuldigen van deze slachtoffers.

Ik doe dat overigens bewust in deze blog niet. Waarom niet? Er is al genoeg over hen gezegd en geschreven. Ik gun ze die extra aandacht niet want wat ik schrijf, maakt voor hen toch geen verschil.

Wat valt er nog te zeggen? Niks, behalve dat mijn gedachten uitgaan naar de nabestaanden. Die gaan momenteel door een hel.

Jeugdidolen on stage II

Twee jaar geleden schreef ik er al eens over: Jeugdidolen on stage.

Zaterdagavond was het weer zo ver. Een aantal maanden geleden vroeg mijn vriendin Erzsi of ik zin had in een concert van NKOTB.  Nou ben ik daar altijd wel voor in maar financieel niet de juiste beslissing dus ik haakte toch af. Daar liet Erzsi het niet bij zitten en kocht toch kaartjes om mij er vervolgens nog een voor mijn 40e verjaardag te schenken, de schat.

Dus zaterdagavond reden we al bij tijds richting Amsterdam en aten we nog even wat onderweg om vervolgens rond 19u in de HMH aan te komen. Vooraan bij het podium stond het al rijen dik, maar bij een klein podium achterin zat slechts een handjevol dames. Daar gingen wij dus ook maar staan. De HMH is toch klein genoeg om vanaf elke plek goed zicht te hebben. Dat maakt een venue als de HMH nou zo'n fijne locatie. Een zaal als de Ahoy is al snel best groot, of erger nog: de ArenA en het Gelredome zijn voor mij een ware gruwel. Het geluid is daar abominabel of je zicht vanaf de tribunes is verschrikkelijk. Dus dan is een zaaltje als de HMH toch weer uitermate prettig. Om 5 over 8 ging het licht in de zaal uit en gingen de lichten op het podium aan. Een podium dat niet uitblonk van spectaculairiteit. Eenvoudig is een beter woord om het te omschrijven. Er stond enkel een stellage waarbij je iets hoger op het podium kon staan, meer niet. Maar goed, voor een leuk concert heb je ook eigenlijk niet meer nodig. Het gaat in de basis om de muziek, toch? En bovendien scheelt dat enorm in de kosten van een concertkaartje. Waar je voor grote shows al snel richting de € 100,-- voor een kaartje gaat, kost dit "slechts" de helft. De show begon met wat nieuwe nummers waarvan ik het bestaan niet eens wist, maar al snel zweepten ze het - in hoofdzaak vrouwelijk - publiek op met oude nummers van weleer. Dat de mannen inmiddels bijna allemaal de leeftijd van 40 gepasseerd waren, was aan de dancemoves niet echt te merken. Oké, eerlijkheid gebiedt te zeggen, Jon Knight was nog net zo houterig als 20 jaar geleden. Maar hey, je kunt een houten klaas niet veranderen in een swingende danser op die leeftijd. Erzsi en ik waren er wel over eens dat er eigenlijk maar 2 mannen in de groep zijn die een heerlijk deuntje kunnen zingen: Jordan Knight en Joe McIntyre. Donnie Wahlberg is niet de world greatest zanger, maar dat geeft eigenlijk helemaal niet. Het stoort niet. En Jon en Danny Wood hoor je nauwelijks. Overigens zie je die ook nauwelijks. Maar goed, terug naar het concert. Het was zichtbaar dat de heren dikke pret op het podium hadden. Er werd regelmatig de draak gestoken met Jon, die naast zijn schamele dansmoves, zich ook niet echt comfortabel voelt op het podium. Als je hem ziet, heb je het al snel met hem te doen. Hij kijkt wat angstig om zich heen, alsof hij denkt: was ik nu maar gewoon thuis weer als makelaar aan het werk. Dit is het resultaat van zijn angstaanvallen. Maar die angstige blikken hebben ook wel weer iets vertederends en als de andere heren hem dan min of meer plagen, is dat helemaal leuk om te zien.



De avond wordt voor ons pas echt compleet als het halverwege het concert aarde donker wordt in de zaal en op het podium en we ons omdraaien naar het kleine podium vlak achter ons. Je voelt de meute bewegen en voor je het weet sta je bijna tegen het dranghek aan gedrukt. En dan staan deze vijf jeugdidiolen opeens op minder dan een meter afstand van je te zingen. Geweldig, al voelde ik achter me de nodige ruzies ontstaan tussen dames op leeftijd die elkaar het licht in de ogen niet gunden en bijna op op de vuist gingen. Ook een oud vriendinnetje van back then (in onze NKOTB tijd), die we daar weer eens zagen, werd belaagd door wat hysterische dames. De heren zongen weer wat deuntjes en gaven wat handjes. En ja, ook ik was een van de gelukkigen. Zou ik vroeger waarschijnlijk zijn gaan hyperventileren, kreeg ik nu alleen maar een lachbui toen ik de heren een handje had gegeven en me daarna omdraaide naar Erzsi met een blik van: "Eindelijk, na al die jaren". Donnie dronk nog even een biertje op het podium en wilde de rest van dat biertje weggeven aan Erzsi, maar ja, die was zo flabbergasted dat ze Nee schudde en zei: "I don't drink beer". We hebben er daarna nog hartelijk om kunnen lachen. Toen gingen de heren weer terug naar het grote podium en werd er nog een sing-a-long gedaan van nummers van onder andere de Backstreet Boys, Take That, Robbie Williams en Prince. En toen was na nog wat eigen nummers de avond toch wel voorbij. Exact 1 uur en 40 minuten later dan ze begonnen. Geen lang concert dus, maar wel een waarvan iedere minuut gevuld was met zang en dans.

Maar ik kan zeggen dat zowel Erzsi als ik genoten hebben van deze avond. Enerzijds weer even zonder onze kindjes weg als twee pubers van toen, anderzijds omdat het concert wat ons betreft toch de moeite waard was.

Een wat????

Je kent ze vast wel. Woorden die alledaags zijn maar als je ze buiten hun context ziet staan, denkt "een wát?". Een schoolvoorbeeld hiervan is een bommelding. Na al die jaren lees ik dat nog steeds in eerste instantie als een "bommel ding". Ook al weet ik direct als ik het lees dat dit "bom melding" moet zijn.

Maar kende je deze al? Deze kwam ik onlangs tijdens het lezen tegen of jatte ik min of meer bij anderen:

remingreep: wat voor een reep? Reming reep? (rem-ingreep)

inkepinkje: is dat een hele kleine vinger? Inke pinkje? (in-kepinkje)

hyenavel: wat voor navel? (hyena-vel)

carnavalshit: eigenlijk komt dit woord hoe je het ook leest op hetzelfde neer want een Carnavals-hit is over het algemeen Carnaval-shit

bedrukken: bed rukken (be-drukken)

beneveld: bene-veld (be-neveld)

popelpees: popel-pees (pop-elpees)

boloogkikker: bo-loog-kikker (bol-oog-kikker)

betovergrootmoeder: kan oma toveren? (bet-overgrootmoeder)

Jij kent er vast nog wel meer, toch?

De ergernis die Marktplaats heet

In deze tijden van crisis - onzin natuurlijk, we kunnen gewoon niet met ons geld omgaan ;) - is Marktplaats de uitkomst om je oude spulletjes te ruilen voor wat geld. Verkopen dus. Soort van rommelmarkt, maar dan vanuit huis, onderweg of waar dan ook via het internet. De prijzen liggen over het algemeen wel wat hoger dan op een gemiddelde rommelmarkt, maar de kwaliteit is meestal ook iets beter.

Anyways, Marktplaats dus. Ik doe er heerlijk aan mee. Ik koop en verkoop via Marktplaats en vind het nog leuk om te doen ook. Althans dat kopen. Het lijkt soms wel een verslaving. Beter gezegd, het ís een verslaving: het onderhandelen over een prijs.

Het verkopen evenwel levert mij met name grote ergernis op. Waarom? Het is elke keer wel weer wat. Men doet een bod. Jij accepteert dat bod. Men reageert blij. Jij bent ook weer blij en dan vervolgens gebeurt er niks. Helemaal niks. Het bod blijft staan, maar de bieder reageert niet meer op mailtjes. Heeft hij/zij ergens anders een goedkoper exemplaar gevonden? Kan. Geen probleem. Maar neem verdorie even de moeite om mij dat te melden zodat ik het inmiddels op 'gereserveerd' gezette artikel weer gewoon te koop kan aanbieden en weet waar ik aan toe ben. Ik snap dat dus echt niet he?! Is het nou echt zoveel moeite om even een berichtje te sturen of je bod in te trekken? En kom niet aan met die rotsmoezen van "ik was druk en heb weinig mijn mail gecheckt". Je doet een bod en weet dat als het geaccepteerd wordt, dat je dan een mail krijgt. Logisch dus als ik na een dag of 3 een herinneringsmailtje stuur met de vraag of er nog interesse is of niet. En wat krijg je dan terug - ja dan ineens is de mail wel voorhanden - een onaardig mail dat men nu geen interesse meer heeft als ik zo ga drammen. Excuse me? Drammen. Kom op zeg. Ik dram niet, ik vraag vriendelijk of de interesse er nog is of dat ik bij uitblijven van een reactie kan aannemen dat de interesse er niet meer is.

Of dat er binnen 24 uur flink tegen elkaar op wordt geboden en als ik dan een bod accepteer, er geen reactie meer komt. Er is dus wel tijd genoeg om bij te houden of er een hoger bod gedaan is, zodat men zelf weer hoger kan gaan bieden, maar als ik dan een mail stuur dat ik het bod accepteer, vaak binnen een paar minuten nadat ik het bod krijg, blijft een reactie vervolgens uit. En hoe lang ga ik dan wachten tot diegene reageert? Hoe lang is acceptabel? Wanneer mag ik degene die het bod daaronder heeft geplaatst benaderen? Kortom, er zou een lijst moeten komen met de do's and don't van kopen op Marktplaats.

Ach weet je, misschien ligt het wel niet aan al die malloten die te pas en te onpas op iets bieden wat ze eigenlijk toch niet willen kopen. Misschien ligt het wel gewoon aan mij. Misschien heb ik gewoon geen geduld. Als ik me dat maar gewoon voor houdt, dan ebt die ergernis misschien vanzelf wel weer weg.