Na lang weg te zijn geweest, hier dan toch eindelijk weer een teken van leven van mijn kant. De laatste paar weken zijn hectisch geweest.
Vol goede moed ding ik op 15 augustus naar de huisarts voor een vervolg uitstrijkje. De uitslag zou binnen 2 tot 3 weken bekend zijn, maar exact een week later werd ik al door de huisarts gebeld met de mededeling dat het uitstrijkje wederom niet goed was. Nu was de uitslag PAP 3a. Tijdens het telefoongesprek werd het me zwart voor de ogen. Al die goede hoop die ik had op een PAP 1 was in een klap vervlogen. Naar mate het gesprek vorderde en de huisarts tussen neus en lippen zei “Maak je geen zorgen, we zijn er op tijd bij” verdween al het bloed uit mijn gezicht. Zei hij nou werkelijk “we zijn er op tijd bij”?. Shit, zie je wel. Het is ernstig. Ik zag mezelf al ziek worden bij de gedachte.
Ik heb meteen de gynaecoloog gebeld en ik kon 1,5 week later ‘er wel even tussen gepropt worden’ met een afspraak. Nou weet ik wel dat een PAP 3a geen reden tot paniek is maar die opmerking van de huisarts en de assistente in het ziekenhuis die me er wel even tussen kon proppen, zorgden toch voor alarmbelletjes. Het hele weekend heb ik in een roes beleefd. Ik zag mezelf echt al ernstig ziek worden, durfde op internet niet eens te gaan lezen wat er bij de gynaecoloog allemaal zou gaan gebeuren. Dat heb ik aan Johan overgelaten. Die heeft opgezocht wat er bij een colposcopie zou gaan gebeuren en toen ik toch op het internet ben gaan zoeken, nam de rust toe. Ik word niet ziek, ik ga niet dood. Het is gewoon een kleine afwijking. Toen ik dan ook bij de gynaecoloog kwam, kon zij mij ook geruststellen. Er was niks ernstigs aan de hand. Het onderzoek zou maar even duren. Ze vond wel twee ‘plekjes’ waarvan van een van de plekjes een biopsie werd genomen. Ik had me intussen voorgenomen me er niet meer bang door te laten maken. Wat komt, dat komt en ik kan er toch niets aan veranderen.
Afgelopen maandag kreeg ik de uitslag. Een PAP 3a met Cin 1, wat zoveel meer inhoudt dan dat ze er niks aan doen. Het is een afwijking van de buitenste laag cellen die zich op het oppervlakte bevindt en die zal naar alle waarschijnlijkheid door mijn eigen lichaam zelf worden hersteld. Ik moet wel gewoon iedere 6 maanden terugkomen voor controle en een uitstrijkje (althans tot er weer een PAP 1 wordt waargenomen) en ook bij een eventuele zwangerschap moet ik bij het ziekenhuis langsgaan. Ja ja, je leest het goed. Zwangerschap. We mogen weer hoor. Een zwangerschap is nu geen obstakel meer. Of we ook daadwerkelijk meteen aan kinderen gaan beginnen, dat is nog niet zeker, maar het mag in elk geval weer wel. Kortom, het zwarte gat waar ik in dacht te vallen is verdwenen en ik zie de toekomst weer helemaal zonnig tegemoet. Heb weer zin in allerlei leuke dingen. Nee, het gaat weer helemaal goed met Mar in d’r koppetje!
