De ergernis die Marktplaats heet

In deze tijden van crisis - onzin natuurlijk, we kunnen gewoon niet met ons geld omgaan ;) - is Marktplaats de uitkomst om je oude spulletjes te ruilen voor wat geld. Verkopen dus. Soort van rommelmarkt, maar dan vanuit huis, onderweg of waar dan ook via het internet. De prijzen liggen over het algemeen wel wat hoger dan op een gemiddelde rommelmarkt, maar de kwaliteit is meestal ook iets beter.

Anyways, Marktplaats dus. Ik doe er heerlijk aan mee. Ik koop en verkoop via Marktplaats en vind het nog leuk om te doen ook. Althans dat kopen. Het lijkt soms wel een verslaving. Beter gezegd, het ís een verslaving: het onderhandelen over een prijs.

Het verkopen evenwel levert mij met name grote ergernis op. Waarom? Het is elke keer wel weer wat. Men doet een bod. Jij accepteert dat bod. Men reageert blij. Jij bent ook weer blij en dan vervolgens gebeurt er niks. Helemaal niks. Het bod blijft staan, maar de bieder reageert niet meer op mailtjes. Heeft hij/zij ergens anders een goedkoper exemplaar gevonden? Kan. Geen probleem. Maar neem verdorie even de moeite om mij dat te melden zodat ik het inmiddels op 'gereserveerd' gezette artikel weer gewoon te koop kan aanbieden en weet waar ik aan toe ben. Ik snap dat dus echt niet he?! Is het nou echt zoveel moeite om even een berichtje te sturen of je bod in te trekken? En kom niet aan met die rotsmoezen van "ik was druk en heb weinig mijn mail gecheckt". Je doet een bod en weet dat als het geaccepteerd wordt, dat je dan een mail krijgt. Logisch dus als ik na een dag of 3 een herinneringsmailtje stuur met de vraag of er nog interesse is of niet. En wat krijg je dan terug - ja dan ineens is de mail wel voorhanden - een onaardig mail dat men nu geen interesse meer heeft als ik zo ga drammen. Excuse me? Drammen. Kom op zeg. Ik dram niet, ik vraag vriendelijk of de interesse er nog is of dat ik bij uitblijven van een reactie kan aannemen dat de interesse er niet meer is.

Of dat er binnen 24 uur flink tegen elkaar op wordt geboden en als ik dan een bod accepteer, er geen reactie meer komt. Er is dus wel tijd genoeg om bij te houden of er een hoger bod gedaan is, zodat men zelf weer hoger kan gaan bieden, maar als ik dan een mail stuur dat ik het bod accepteer, vaak binnen een paar minuten nadat ik het bod krijg, blijft een reactie vervolgens uit. En hoe lang ga ik dan wachten tot diegene reageert? Hoe lang is acceptabel? Wanneer mag ik degene die het bod daaronder heeft geplaatst benaderen? Kortom, er zou een lijst moeten komen met de do's and don't van kopen op Marktplaats.

Ach weet je, misschien ligt het wel niet aan al die malloten die te pas en te onpas op iets bieden wat ze eigenlijk toch niet willen kopen. Misschien ligt het wel gewoon aan mij. Misschien heb ik gewoon geen geduld. Als ik me dat maar gewoon voor houdt, dan ebt die ergernis misschien vanzelf wel weer weg.

Hoe in hemelsnaam?

Hoe in hemelsnaam doen andere vrouwen dit? Hoe in hemelsnaam?

Drie kinderen variërend van 3 maanden tot 4,5 jaar. Ik vind het PITTIG. En ja, dat mag met hoofdletters geschreven worden. Ik denk dat ik me erop verkeken heb dat het opvoeden van 3 kleine kinderen -althans in elk geval de mijne- best zwaar is. De oudste zit momenteel in de kleuterpuberteit en schopt tegen alles aan wat haar wordt opgedragen of gevraagd. Die is chronisch al dwars als ze wakker wordt. Maar ja, dat hoort bij de leeftijd, althans dat zegt men. En als ik alleen met haar ben, dan kan ik dat ook redelijk hebben. Nou moet wel gezegd worden dat ze als we samen zijn zonder de anderen, een heel ander kind is hoor. Dan doet ze wel wat je haar vraagt en luistert ze wel. Omgaan met die driftbuien van haar, daar zou een normale moeder waarschijnlijk haar hand niet voor omdraaien. Maar ik vind het wel lastig.

Dan hebben we ook nog een dreumes van 1,5 die haar grote zus in alles na wil doen, maar natuurlijk nog helemaal niet alles kan wat haar zus van 4,5 kan en dat is best frustrerend voor haar. Om maar te zwijgen van de frustraties die ze heeft als ze zich niet goed verstaanbaar kan maken. Op de grond liggen of met spullen gooien uit pure wanhoop is haar niet vreemd. En dit zou een normale moeder ook met gemak moeten kunnen hebben. Maar ik niet.

En dan hebben we tenslotte een baby die eigenlijk heel stilletjes is en niet heel veel aandacht nodig heeft. Ze ligt wat om zich heen te kijken in de box, lacht wat naar ons en ja, zo af en toe huilt ze ook wel omdat ze graag een flesje krijgt of een schone luier. Tot nu toe, geen vuiltje aan de lucht.

Maar combineer die 3 temperamentvolle meiden eens en wat krijg je dan? Een moeder die het spoor bijster is en soms compleet doordraait in haar emoties. Het lijkt wel een rollercoaster van gevoelens. Enerzijds de diepgewortelde liefde voor mijn meisjes, maar anderzijds de irritaties en woede omdat ik merk dat ik het niet altijd aan kan.

Komt het door de hormonen van 5 jaar lang zwanger zijn, ontzwangeren en bevallen? Ik bedoel, 4 zwangerschappen in 5 jaar gaan me toch niet echt in de koude kleren zitten, lijkt me. Hoe dan ook, ik vind het zwaar, heel zwaar. Maar ongetwijfeld kijk ik over een jaartje erop terug en denk: "mens, waar maakte jij je nou weer druk om". Maar voor al die vrouwen die het opvoeden van kinderen 24/7 de eenvoudigste taak vinden die er maar is: RESPECT. Al geloof ik niet dat er vrouwen (of mannen, laten we de papa's vooral niet vergeten) zijn die nooit even hun kind figuurlijk achter het behang hebben willen plakken. Jij hebt dat nooit willen doen? Ik geloof er geen snars van...