Maandagavond tijdens het half acht journaal realiseerde ik het me pas echt. Ik word angstig voor de nieuws. Huilend keek ik naar de tv-beelden. Het feit dat ik alleen thuis was en een vervelende werkdag achter de rug had, zal ook meegespeeld hebben in deze toch wel plotselinge bui van zwaarmoedigheid, maar feit blijft dat het pas gisteren tot me doordrong.
Ik keek naar de beelden uit Kenia. Hoe Kikuyo's de Luo's agressief te lijf gaan. De beelden vertonen min om meer de moord op een aantal Luo's. Kikuyo's gewapend met kapmessen en stokken met grote spijkers erin, belagen de vluchtende Luo's. Een man wordt in elkaar geslagen en vervolgens zie je zijn bloedende lichaam op straat liggen, alwaar er ook nog een auto over zijn lichaam heen rijdt. Ik kon de beelden niet verdragen. Dikke tranen stroomden over mijn wangen. "Hoe ver kan een mens gaan om een ander zoiets aan te doen?", vroeg ik mezelf af. Maar toen realiseerde ik me ook dat ik eigenlijk niks wist van de situatie daar. Natuurlijk wist ik dat sinds de verkiezingen in december alles in snel tempo mis is gegaan in Kenia, maar afgezien van de blijkbaar teleurstellende uitslag van de verkiezingen, had ik geen idee wat er speelt in Kenia.
Nu ik me er wat verder in verdiept heb, kan ik nog geen antwoord op die prangende vraag "Waarom?" bedenken. Komt het door de grote verscheidenheid in etnische groepen in Kenia? Of weten de mensen daar niet anders dan problemen met geweld op te lossen?
Plotseling moest ik terugdenken aan begin jaren '90 toen de Hutu's en de Tutsi's elkaar met kapmessen te lijf gingen. Ook toen kwamen er gruwelijke beelden vanuit Rwanda op de tv. Toen vielen er tussen de 500.000 en 1.000.000 doden tijdens deze etnische zuiverheden. Hoeveel doden gaan er in Kenia nog vallen? De teller staat inmiddels al rond de 850. Niet veel in vergelijking met de genocide in Rwanda, hoor ik je denken, maar nog altijd 850 te veel. Het lijkt misschien allemaal een ver-van-mijn-bed-show, maar onze oogkleppen ervoor sluiten, heeft geen zin. Hoe ernstig en schokkend de beelden ook zijn, ik ben wakker geschud. Alleen heb ik geen flauw idee wat ik voor deze mensen zou kunnen doen. Ze doen het elkaar namelijk aan. En waarom? Omdat ze blijkbaar niet met andere stammen kunnen samenleven. Zou ik in dezelfde situatie ook zo handelen? Ik weet het niet. En ik wil het ook niet weten.
Wat dichter bij huis, valt het me op dat ook in Nederland het mes maar al te graag gebruikt wordt. En dan heb ik het niet over het mes waarmee de man des huizes 's avonds het vlees snijdt, maar over de jeugd die op scholen rondloopt met messen. Deze week nog werden er in Breda en in Rotterdam twee tieners neergestoken. Waarom in godsnaam? Omdat je het niet eens bent met de ander? Hoe haal je het trouwens in je hoofd om in een ander te gaan prikken alsof het een warm stuk vlees. Problemen los je niet op met geweld. Is de maatschappij aan het verharden of hoort dit bij het leven? Ik snap het niet. Ik snap het werkelijk niet. Het gebruik van geweld is blijkbaar voor mij nog een groot raadsel.
woensdag 30 januari 2008
vrijdag 11 januari 2008
Ik wil, ik wil, ja, ik wil zoveel!
Nieuw jaar, nieuwe kansen. Maar wat voor kansen? In elk geval niet voor de Staatsloterij, want begon het jaar nog een heel ieniemienie klein beetje prettig op dat vlak (we hebben toch zeker wel het fenomenale bedrag van ... tromgeroffel ... € 10,-- gewonnen), gisteren bleken onze kansen verkeken. Niks noppes nada bij de trekking van januari. Dus ja, wat voor kansen brengt dit nieuwe jaar ons dan? De kans om miljonair te worden zit er echt niet in. De kans om te trouwen? Maar ja, is dat een kans? Nee, da's gewoon pure liefde en heeft niks met kansberekening te maken. Een nieuw huis. Ja, dat zou op kansen kunnen lijken. De kans bestaat namelijk dat je niet wordt uitgeloot voor een woning, maar aangezien wij vorig jaar dus al het huis gekocht hebben, is dit geen 2008 kans. Dus ja, wat dan in hemelsnaam?
Ik denk dat ik dit jaar mijn eigen kansen maar moet creëren. Misschien mezelf de kans gunnen om toch nog iets van mijn leven te maken. In plaats van ondergestoft in een suf kantoor te zitten, wil ik iets doen. Ik wil actief zijn. Ik wil, ik wil ... ja ik wil zoveel. Maar allereerst wil ik me voor de volle 100% op mijn studie interieurstyliste/coloriste werpen. Dit is namelijk wat ik leuk vind. Niet dat suffe gedoe achter een bureautje met mijn neus diep in de juridische vraagstukken gedoken. Na dik 10 jaar ben ik dat gewoon beu. Een mens zou depressief worden van al die echtscheidingen, burenruzies en faillissementen. Ik wil iets creatiefs doen. En als deze studie me goed bevallen is, wil ik hem misschien nog wel vervolgen met de studie binnenhuisarchitectuur. Ik zie het al helemaal voor me. Marianne als een volgende Jan de Bouvrie. Na een aantal jaar als freelancer aan de slag te zijn geweest, start ik een eigen bedrijfje, gevolgd door een eigen meubellijn, mijn een eigen kleine imperium. Ja sorry hoor, maar mag ik ook eens wegdromen van dingen die nevernooit niet gaan gebeuren? Maar in die richting wil ik wel denken. Niet dat eigen bedrijf en heel succesvol zijn, want die droom, zal altijd een droom blijven. Maar wel het stylen en designen. Come to think of it, dat nieuwe huis van ons, dat heeft dus toch een kans voor 2008. Wat voor een? De kans om mijn theorie in de praktijk te brengen. Als ik me aan het juiste tempo houd, ben ik klaar met de opleiding als het huis wordt opgeleverd. Kan ik meteen met kleurstaaltjes enzo aan de slag.
Is dit mijn enige droom? Nee, waar beleef ik nog meer veel plezier uit? Schrijven. Ja, mijn hoofd spoelt over van ideeën en soms moet ik ze gewoon op papier zetten. Mijn mond maakt altijd wel overuren en staat geen seconde stil, maar in mijn hoofd is het nog chaotischer. Moet ik mijn schrijfhobby in 2008 een kans geven? Ja, ik denk het wel. Want zeg nou zelf, wat is er leuker dan lezen? Nou, schrijven dus. Ik lees me een slag in de rondte op diverse vlakken, maar stiekem droom ik van een carrière als schrijfster, columniste of verslaggever. Dat is toch heerlijk. Je eigen creativiteit omzetten in iets tastbaars: een tijdschrift of voor mijn part een boek wat op de bestsellerlijst komt.
In december zullen we het merken. Welke kansen heb ik benut en welke kansen hebben me voldoening gebracht? Only time will tell, maar ik weet in elk geval zeker dat ik alle leuke kansen dit jaar met beide handen aangrijp.
Ik denk dat ik dit jaar mijn eigen kansen maar moet creëren. Misschien mezelf de kans gunnen om toch nog iets van mijn leven te maken. In plaats van ondergestoft in een suf kantoor te zitten, wil ik iets doen. Ik wil actief zijn. Ik wil, ik wil ... ja ik wil zoveel. Maar allereerst wil ik me voor de volle 100% op mijn studie interieurstyliste/coloriste werpen. Dit is namelijk wat ik leuk vind. Niet dat suffe gedoe achter een bureautje met mijn neus diep in de juridische vraagstukken gedoken. Na dik 10 jaar ben ik dat gewoon beu. Een mens zou depressief worden van al die echtscheidingen, burenruzies en faillissementen. Ik wil iets creatiefs doen. En als deze studie me goed bevallen is, wil ik hem misschien nog wel vervolgen met de studie binnenhuisarchitectuur. Ik zie het al helemaal voor me. Marianne als een volgende Jan de Bouvrie. Na een aantal jaar als freelancer aan de slag te zijn geweest, start ik een eigen bedrijfje, gevolgd door een eigen meubellijn, mijn een eigen kleine imperium. Ja sorry hoor, maar mag ik ook eens wegdromen van dingen die nevernooit niet gaan gebeuren? Maar in die richting wil ik wel denken. Niet dat eigen bedrijf en heel succesvol zijn, want die droom, zal altijd een droom blijven. Maar wel het stylen en designen. Come to think of it, dat nieuwe huis van ons, dat heeft dus toch een kans voor 2008. Wat voor een? De kans om mijn theorie in de praktijk te brengen. Als ik me aan het juiste tempo houd, ben ik klaar met de opleiding als het huis wordt opgeleverd. Kan ik meteen met kleurstaaltjes enzo aan de slag.
Is dit mijn enige droom? Nee, waar beleef ik nog meer veel plezier uit? Schrijven. Ja, mijn hoofd spoelt over van ideeën en soms moet ik ze gewoon op papier zetten. Mijn mond maakt altijd wel overuren en staat geen seconde stil, maar in mijn hoofd is het nog chaotischer. Moet ik mijn schrijfhobby in 2008 een kans geven? Ja, ik denk het wel. Want zeg nou zelf, wat is er leuker dan lezen? Nou, schrijven dus. Ik lees me een slag in de rondte op diverse vlakken, maar stiekem droom ik van een carrière als schrijfster, columniste of verslaggever. Dat is toch heerlijk. Je eigen creativiteit omzetten in iets tastbaars: een tijdschrift of voor mijn part een boek wat op de bestsellerlijst komt.
In december zullen we het merken. Welke kansen heb ik benut en welke kansen hebben me voldoening gebracht? Only time will tell, maar ik weet in elk geval zeker dat ik alle leuke kansen dit jaar met beide handen aangrijp.
Abonneren op:
Posts (Atom)