Maandagavond tijdens het half acht journaal realiseerde ik het me pas echt. Ik word angstig voor de nieuws. Huilend keek ik naar de tv-beelden. Het feit dat ik alleen thuis was en een vervelende werkdag achter de rug had, zal ook meegespeeld hebben in deze toch wel plotselinge bui van zwaarmoedigheid, maar feit blijft dat het pas gisteren tot me doordrong.
Ik keek naar de beelden uit Kenia. Hoe Kikuyo's de Luo's agressief te lijf gaan. De beelden vertonen min om meer de moord op een aantal Luo's. Kikuyo's gewapend met kapmessen en stokken met grote spijkers erin, belagen de vluchtende Luo's. Een man wordt in elkaar geslagen en vervolgens zie je zijn bloedende lichaam op straat liggen, alwaar er ook nog een auto over zijn lichaam heen rijdt. Ik kon de beelden niet verdragen. Dikke tranen stroomden over mijn wangen. "Hoe ver kan een mens gaan om een ander zoiets aan te doen?", vroeg ik mezelf af. Maar toen realiseerde ik me ook dat ik eigenlijk niks wist van de situatie daar. Natuurlijk wist ik dat sinds de verkiezingen in december alles in snel tempo mis is gegaan in Kenia, maar afgezien van de blijkbaar teleurstellende uitslag van de verkiezingen, had ik geen idee wat er speelt in Kenia.
Nu ik me er wat verder in verdiept heb, kan ik nog geen antwoord op die prangende vraag "Waarom?" bedenken. Komt het door de grote verscheidenheid in etnische groepen in Kenia? Of weten de mensen daar niet anders dan problemen met geweld op te lossen?
Plotseling moest ik terugdenken aan begin jaren '90 toen de Hutu's en de Tutsi's elkaar met kapmessen te lijf gingen. Ook toen kwamen er gruwelijke beelden vanuit Rwanda op de tv. Toen vielen er tussen de 500.000 en 1.000.000 doden tijdens deze etnische zuiverheden. Hoeveel doden gaan er in Kenia nog vallen? De teller staat inmiddels al rond de 850. Niet veel in vergelijking met de genocide in Rwanda, hoor ik je denken, maar nog altijd 850 te veel. Het lijkt misschien allemaal een ver-van-mijn-bed-show, maar onze oogkleppen ervoor sluiten, heeft geen zin. Hoe ernstig en schokkend de beelden ook zijn, ik ben wakker geschud. Alleen heb ik geen flauw idee wat ik voor deze mensen zou kunnen doen. Ze doen het elkaar namelijk aan. En waarom? Omdat ze blijkbaar niet met andere stammen kunnen samenleven. Zou ik in dezelfde situatie ook zo handelen? Ik weet het niet. En ik wil het ook niet weten.
Wat dichter bij huis, valt het me op dat ook in Nederland het mes maar al te graag gebruikt wordt. En dan heb ik het niet over het mes waarmee de man des huizes 's avonds het vlees snijdt, maar over de jeugd die op scholen rondloopt met messen. Deze week nog werden er in Breda en in Rotterdam twee tieners neergestoken. Waarom in godsnaam? Omdat je het niet eens bent met de ander? Hoe haal je het trouwens in je hoofd om in een ander te gaan prikken alsof het een warm stuk vlees. Problemen los je niet op met geweld. Is de maatschappij aan het verharden of hoort dit bij het leven? Ik snap het niet. Ik snap het werkelijk niet. Het gebruik van geweld is blijkbaar voor mij nog een groot raadsel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten