Het moest er eens van komen, dat weet ik ook wel, maar of dit nou het juiste moment is? Natuurlijk is dit het juiste moment want als ik het nu niet doe, doe ik het nooit. Ik hoor je denken: Get to the point Mar, waar heb je het over. Ik heb me in een idiote bui vorige week op zomaar een door de weekse avond via internet opgegeven voor een Personal Fit Programma. Met een druk op de knop heb ik me aangemeld. Van het moment dat ik op Enter drukte, was er geen weg meer terug. Dag erna zaten de formulieren al in mijn mailbox en weer een paar dagen later was de afspraak gemaakt.
Vandaag was de dag des oordeels. Ik had mijn eerste afspraak: intake en fit test. Nou ik kan je vertellen dat het een hel was. Het begon goed. De drill instructor – al vindt hij zelf dat ik hem niet zo moet noemen want zo streng zou hij niet zijn – blijkt een spontane spierbundel te zijn. Blij dat ik hem dus wel meteen aardig vond. Stel je voor dat het iemand is die je absoluut niet mag, dan is de motivatie natuurlijk tot een minimum beperkt. Mijn fit geschiedenis werd onder de loep genomen, maar gezien het feit dat ik zo lui als een varken ben, heb ik een hele korte sportieve geschiedenis dus daar waren we snel doorheen. Toen werd ik gemeten en gewogen en believe me, that isn’t a pretty thing als je al die veel te hoge getallen op papier ziet verschijnen. Ik heb nog even getracht te smokkelen door mijn adem in te houden, maar helaas Mr. Drill Instructor trapte er niet in. Daarna naar een van de leszalen. Daar moest ik allerlei tests doorstaan. De buikspiertest liep op niks uit. Hij heeft hard zitten lachen, ik lachte mee, maar dan wel als een boer met kiespijn. Buikspieren moeten bij mij nog geboren worden. Die zijn echt nonexistent. Evenals mijn conditie trouwens. Die is er ook niet. Gelukkig waren er ook wat lichtpuntjes tijdens de test. Mijn lenigheid bleek namelijk erg goed te zijn (alsof dat ook echt nodig is voor een goede conditie en goed figuur :( ) en ik ben blijkbaar erg goed in het in balans blijven op een soort van balanceboard. Maar dat is dan ook het enige. Morgen krijg ik mijn fitleeftijd doorgestuurd en zullen alle punten uit de test beoordeeld worden met een :) of een :( . En je kunt van mij aannemen dat minstens 90% van die uitslagen op een :( staat.
Hieruit blijkt wel dat het misschien, ondanks dat ik me kapot schaam voor mijn slechte conditie, toch verstandig is geweest om me op te geven. Ik MOET nu 3x in de week gaan sporten en mijn fitness schema door ploegen. Alle punten waarop ik slecht scoorde tijdens de fit test, worden dan getraind. Ik geloof dat ik iedere spiergroep dus wel moet gaan trainen. Ik mag het schema zelf 2x in de week in mijn eentje doorlopen en 1x in de week neemt de Drill Instructor me onder handen. In juni komt er ook een voedingsadvies voor mij persoonlijk online en moet ik ga bijhouden wat ik eet. Gisteren dus nog maar even snel langs de snackbar gegaan.
Ik ben uiteraard morgen zeer benieuwd naar de officiële uitslagen en over 5 weken, als het programma ten einde loopt, benieuwd of ik grote vooruitgang geboekt heb. En nog belangrijker, of ik sporten eindelijk zo leuk ga vinden, dat ik gewoon na het programma blijf trainen … but I doubt it. Dan moet er wel heel veel gaan veranderen in de komende 5 weken. Ik ken mezelf en ik kan er helaas bar weinig aan veranderen, ik ben lui en niet voor sporten in de wieg gelegd. Maar wie weet, heeft Mr Drill Instructor zo’n goede invloed op me, dat ik over 5 weken wel anders piep.
donderdag 27 mei 2010
woensdag 12 mei 2010
Bevolkingsonderzoek RIVM
Voor sommige vrouwen is het even schrikken. Geheel onverwacht ligt er een oproep van het RIVM in de bus voor het bevolkingsonderzoek baarmoederhalskanker. Dit onderzoek dat sinds 1976 bestaat wordt door de overheid gratis aangeboden. Zo kan iedere vrouw tussen de 30 en 60 jaar die dat wil, zich laten onderzoeken. Vrouwen tussen de 30 en 60 jaar ontvangen iedere 5 jaar een uitnodiging. Elk jaar worden ongeveer 800.000 vrouwen uitgenodigd voor het bevolkingsonderzoek. Slechts circa 66% van deze vrouwen doet mee met het onderzoek.
Waarom doen veel vrouwen toch niet mee met het onderzoek? In mijn omgeving hoor ik veel signalen van vrouwen die zich niet willen laten onderzoeken omdat ze het 'eng' vinden. Maar wat houdt het onderzoek nou helemaal in? De huisarts of de assistente maakt het uitstrijkje dat in een laboratorium wordt beoordeeld. Binnen een week of 2 heb je dan de uitslag. Wat is hier nu 'eng' aan, vraag ik mij af. En weegt de opsporing van (een voorstadium) van baarmoederhalskanker niet op tegen die 'angst'? Ik hoor veel vrouwen tegen elkaar roepen "Ik doe niet mee hoor, ik laat me niet in mijn doos kijken", maar dat in je doos laten kijken, kan wel uiteindelijk je leven redden. Ik snap dus niet waarom het percentage dat het bevolkingsonderzoek daadwerkelijk doet, slechts op 66% blijft steken.
Uit eigen ervaring weet ik hoe belangrijk goede controle is. In 2003 heb ik mijn eerste uitnodiging gehad en heb zonder te twijfelen het uitstrijkje laten maken. Tuurlijk is het een beetje vreemd om wijdbeens bij de huisarts te gaan liggen, maar kom op zeg, die man doet niet anders. Die kijkt heus niet gek op van jouw private parts. Zo bijzonder zijn die nou ook weer niet, toch? De uitslag was goed. Alles was in orde. Anders was het in 2008. Wij gingen trouwen en ik kreeg de oproep rond die tijd. Meteen voor de trouwdatum nog maar even een afspraak gemaakt voor mijn uitstrijkje, het is immers een routineonderzoek. Tijdens onze huwelijksreis werden we opgeschrikt met het bericht dat de uitslag Pap 2 is wat zoveel meer inhoudt als:
Bij een PAP 2 zijn er kleine celafwijkingen te zien. Na 6 maanden dient de uitstrijk herhaald te worden. Indien dezelfde celafwijkingen worden gezien, dient de patiënt te worden doorverwezen naar een gynaecoloog voor colposcopie.
Niets heel ernstigs dus, maar je schrikt toch. Maar tegelijkertijd ben je wel blij dat - mocht het toch niet goed zijn - het al vroegtijdig is opgespoord. Maar ja, dan moet je wel een half jaar wachten voor je een nieuw uitstrijkje kunt laten maken. Bij mij zat er wat minder tijd tussen omdat wij een kinderwens hadden en niet nog 6 maanden wilden wachten voor we wisten of alles echt wel oké was. Dus na 4 maanden weer een uitstrijkje laten maken. Ditmaal was de uitslag nog minder goed: Pap 3a:
PAP 3a spreekt men in de cervix-cytologie van een geringe of matige dysplasie. Hier zijn de kernafwijkingen wat meer pre-existent. Bij een matige dysplasie dient de patiënt meteen naar de gynaecoloog doorverwezen te worden voor colposcopie.
Daar ging ik dus voor mijn colposcopie. Een ingreep die helemaal niets om het lijf had. Zie ook: colposcopie Er werd een biopt genomen van wat cellen die een afwijking vertoonden en binnen 15 minuutjes stond ik weer buiten. De uitslag was een Cin 1, wat zoveel meer inhoudt als dat het geen kanker is. Opluchting alom.
Na de geboorte van onze dochter Eliza heb ik meteen weer een uitstrijkje laten maken. De uitslag was ditmaal Pap 3b
PAP 3b is een ernstige dysplasie en er dient een colposcopie gemaakt te worden
Dus wederom een colposcopie gemaakt, maar ditmaal geen biopt genomen. De gynaecoloog vond dit niet nodig en verwees me naar een volgend uitstrijkje zes maanden later.
Die zes maanden later was 3 weken geleden. Over een week krijg ik daar de uitslag van.
Natuurlijk is dit alles best een beetje 'eng', maar dan heb ik het over de uitslagen en niet over de uitstrijkjes an sich. Zeker de eerste keer toen ik me nog helemaal niet verdiept had in het fenomeen Pap uitslagen. En tuurlijk ben ook ik een beetje zenuwachtig voor de uitslag. Maar ik weet wel dat ik zo ontzettend blij en dankbaar ben dat er het bevolkingsonderzoek baarmoederhalskanker is. Ik heb liever 10x teveel een uitstrijkje laten maken dan dat ik dat niet doe en na jaren blijkt dat ik baarmoederhalskanker heb. Ik bedoel, je wilt toch liever preventief bezig zijn dan als een mak lammetje naar de slachtbank gaan als het te laat is?
Ik raad alle vrouwen in de bewuste leeftijdscategorie dan ook aan om in godsnaam die oproep van het RIVM niet te negeren. Hoezeer je er misschien ook tegenop ziet. Die eerste keer is misschien wat vreemd, maar nogmaals, het kan je leven daadwerkelijk redden.
NB: voor de trouwe lezers, ik heb al eerder over dit onderwerp geblogt. Als je het wilt nalezen, kan dat hier en hier
Waarom doen veel vrouwen toch niet mee met het onderzoek? In mijn omgeving hoor ik veel signalen van vrouwen die zich niet willen laten onderzoeken omdat ze het 'eng' vinden. Maar wat houdt het onderzoek nou helemaal in? De huisarts of de assistente maakt het uitstrijkje dat in een laboratorium wordt beoordeeld. Binnen een week of 2 heb je dan de uitslag. Wat is hier nu 'eng' aan, vraag ik mij af. En weegt de opsporing van (een voorstadium) van baarmoederhalskanker niet op tegen die 'angst'? Ik hoor veel vrouwen tegen elkaar roepen "Ik doe niet mee hoor, ik laat me niet in mijn doos kijken", maar dat in je doos laten kijken, kan wel uiteindelijk je leven redden. Ik snap dus niet waarom het percentage dat het bevolkingsonderzoek daadwerkelijk doet, slechts op 66% blijft steken.
Uit eigen ervaring weet ik hoe belangrijk goede controle is. In 2003 heb ik mijn eerste uitnodiging gehad en heb zonder te twijfelen het uitstrijkje laten maken. Tuurlijk is het een beetje vreemd om wijdbeens bij de huisarts te gaan liggen, maar kom op zeg, die man doet niet anders. Die kijkt heus niet gek op van jouw private parts. Zo bijzonder zijn die nou ook weer niet, toch? De uitslag was goed. Alles was in orde. Anders was het in 2008. Wij gingen trouwen en ik kreeg de oproep rond die tijd. Meteen voor de trouwdatum nog maar even een afspraak gemaakt voor mijn uitstrijkje, het is immers een routineonderzoek. Tijdens onze huwelijksreis werden we opgeschrikt met het bericht dat de uitslag Pap 2 is wat zoveel meer inhoudt als:
Bij een PAP 2 zijn er kleine celafwijkingen te zien. Na 6 maanden dient de uitstrijk herhaald te worden. Indien dezelfde celafwijkingen worden gezien, dient de patiënt te worden doorverwezen naar een gynaecoloog voor colposcopie.
Niets heel ernstigs dus, maar je schrikt toch. Maar tegelijkertijd ben je wel blij dat - mocht het toch niet goed zijn - het al vroegtijdig is opgespoord. Maar ja, dan moet je wel een half jaar wachten voor je een nieuw uitstrijkje kunt laten maken. Bij mij zat er wat minder tijd tussen omdat wij een kinderwens hadden en niet nog 6 maanden wilden wachten voor we wisten of alles echt wel oké was. Dus na 4 maanden weer een uitstrijkje laten maken. Ditmaal was de uitslag nog minder goed: Pap 3a:
PAP 3a spreekt men in de cervix-cytologie van een geringe of matige dysplasie. Hier zijn de kernafwijkingen wat meer pre-existent. Bij een matige dysplasie dient de patiënt meteen naar de gynaecoloog doorverwezen te worden voor colposcopie.
Daar ging ik dus voor mijn colposcopie. Een ingreep die helemaal niets om het lijf had. Zie ook: colposcopie Er werd een biopt genomen van wat cellen die een afwijking vertoonden en binnen 15 minuutjes stond ik weer buiten. De uitslag was een Cin 1, wat zoveel meer inhoudt als dat het geen kanker is. Opluchting alom.
Na de geboorte van onze dochter Eliza heb ik meteen weer een uitstrijkje laten maken. De uitslag was ditmaal Pap 3b
PAP 3b is een ernstige dysplasie en er dient een colposcopie gemaakt te worden
Dus wederom een colposcopie gemaakt, maar ditmaal geen biopt genomen. De gynaecoloog vond dit niet nodig en verwees me naar een volgend uitstrijkje zes maanden later.
Die zes maanden later was 3 weken geleden. Over een week krijg ik daar de uitslag van.
Natuurlijk is dit alles best een beetje 'eng', maar dan heb ik het over de uitslagen en niet over de uitstrijkjes an sich. Zeker de eerste keer toen ik me nog helemaal niet verdiept had in het fenomeen Pap uitslagen. En tuurlijk ben ook ik een beetje zenuwachtig voor de uitslag. Maar ik weet wel dat ik zo ontzettend blij en dankbaar ben dat er het bevolkingsonderzoek baarmoederhalskanker is. Ik heb liever 10x teveel een uitstrijkje laten maken dan dat ik dat niet doe en na jaren blijkt dat ik baarmoederhalskanker heb. Ik bedoel, je wilt toch liever preventief bezig zijn dan als een mak lammetje naar de slachtbank gaan als het te laat is?
Ik raad alle vrouwen in de bewuste leeftijdscategorie dan ook aan om in godsnaam die oproep van het RIVM niet te negeren. Hoezeer je er misschien ook tegenop ziet. Die eerste keer is misschien wat vreemd, maar nogmaals, het kan je leven daadwerkelijk redden.
NB: voor de trouwe lezers, ik heb al eerder over dit onderwerp geblogt. Als je het wilt nalezen, kan dat hier en hier
Abonneren op:
Posts (Atom)