donderdag 18 maart 2010

Ik ben het schijtziek

Ziek zijn, niet echt iets voor mij. Alhoewel ik een redelijk lui mens ben (ik kan er echt niets aan doen, ik krijg het niet uit mijn systeem), is het al dan niet door ziekte verplicht op bed liggen niets voor mij. Ik vind het soms best heerlijk om een dagje lekker niets te doen, maar niet als ik me niet lekker voel. En zeer zeker niet nu ik moeder ben. Ziek zijn en moederschap gaan namelijk niet samen. Je kunt niet meer zoals vroeger gewoon lekker thuis uitzieken. Nee, je hebt andere taken in het leven gekregen: je kind verzorgen. En als je kind dan net als jij ook ziek is, dan is het helemaal moeilijk om zelf uit te zieken. Doordat Eliza en ik beiden buikgriep hebben, zijn we al een aantal dagen aan bed gekluisterd. Althans, ik wel. De badkamer is namelijk maar 5 meter van mijn bed af, mocht ik met een noodgang naar het toilet moeten rennen dus dit is de beste ‘locatie’ voor mij om te zijn. Voor Eliza maakt het allemaal niets uit waar ze is. Die kan het toch gewoon allemaal laten lopen in d’r luier en die weet dat mama het wel weer schoon maakt. Maar goed, we liggen nu dus al 3 dagen onafgebroken samen in het grote bed. Ik lig me te vervelen, maar heb ook weer nergens zin in (lees: fut voor). Eliza kruipt gezellig over het bed en slaat wat op de toetsen als ik mijn laptop erbij heb gepakt. We vermaken ons op zich best met zijn tweetjes hoor, maar dat ‘verplichte’ is gewoon niet leuk. En dan heb je ook nog het feit dat je je dus ziek moet melden. Nou heb ik mij in die 14 jaar dat ik hier werk, bijna nooit ziek gemeld, maar nu moet ik wel. Want buikgriep is niet iets waarmee je gezellig op kantoor gaat zitten. Gelukkig is het einde in zicht. Afgezien van het gerommel in mijn buik, is het niet meer nodig om linea recta naar het toilet te rennen. Morgen ga ik dus weer werken. En Eliza? Die gaat maar naar het kinderdagverblijf of naar oma. Ze is gewoon weer vrolijk en heeft nergens last verder van (op 2 vieze luiers na per dag). En bovendien, als ik nog een dagje langer in bed blijf, word ik gek. Nee, ik moet gewoon weer meedoen in het arbeidsproces. Vandaag ga ik proberen toch nog iets anders te doen dan alleen maar op bed liggen. A.s. weekend komen er namelijk 3 Twitter vriendinnen van me (met kids) dus dan moet het huis er wel – althans het gedeelte dat voor bezoek zichtbaar is – tip top uit zien. Niet helemaal zoals ik had gehoopt, want deze week zou ik eindelijk de keuken gaan schilderen nu Johan de gaten in de muren gevuld heeft, maar goed, daar moeten de meiden maar overheen kijken. Ik heb er in elk geval zin in. Dus as from now, jaag ik de ziektekiemen mijn lichaam uit en werk ik aan mijn herstel. Ik ben het namelijk schijtziek (letterlijk en figuurlijk in dit geval).

Geen opmerkingen: