vrijdag 23 juli 2010

Een heerlijk welverdiend relaxdagje

Gisteren was het zover: Wellnessresort De Veluwse Bron waar vriendinnetje C. en ik van een welverdiende relaxdag gingen genieten. Je kent het wel, zo'n dagje waarin je heerlijk met elkaar kunt bijkletsen over van alles en nog wat zonder dat de mannen erbij zijn. Zo'n dagje waarbij je ongegeneerd wordt aangestaard door mede bezoekers. Zo'n dagje waarbij je zelfs in de stilte sauna je waffel geen seconde dicht kunt houden. En vooral een dagje waarbij alle laatste roddels de revue passeren en je heerlijk over alles en iedereen kunt gaan klagen. Nou zo'n dagje hadden C. en ik gisteren dus. C. kwam me al vroeg halen in haar heerlijke bolide. Scheurend over de snelweg als twee Gooise dames inclusief grote zonnebril in haar zilveren Mercedes cabrio. Da’s toch wel even ander koek dan het Peugeot 206je dat ik gewend ben. Ik voel me dus meteen uitermate belangrijk als ik daar met open dak en wind in de haren langs het overige verkeer vlieg. Heerlijk keuvelend over luchtige zaken, maar ook over de serieuze dingen des levens en de obstakels die in het leven op ons pad komen en zijn gekomen.

We genieten de gehele dag van heerlijke warmte in zowel de tuin van het centrum, als van de sauna’s, hammambehandeling, opgietrituelen en stoombaden. Vriendin C. is nog het meest lyrisch over het zwembad met onderwatergeluid. Nee, niet het geluid alsof je onder water bent, maar gewoon echte muziek die alleen onder water te horen is. Hoe gaaf is dat?

Als we op het terras heerlijk zitten te keuvelen, hoor ik een vrouw achter ons aan de serveerster vragen of die ene knappe donkere jongen nog in de keuken werkt. Het meisje haalt haar wenkbrauw op en vraagt over wie ze het heeft. “Nou Dion. Hij heeft donker haar, is knap en niet zo heel groot”, antwoordt de vrouw weer. “Zeg maar dat zijn nicht er is”, waarbij haar man haar bijvalt met de mededeling dat het zijn tante is en niet zijn nicht. Vriendin C. en ik kijken elkaar lachend aan en ik draai me nog iets meer zodat ik meer van dit gesprek kan volgen. “Ik ben de zus van zijn vader” gaat mevrouw door. De serveerster gaat naar binnen en komt even later weer terug. “Dion zei u toch? Die werkt hier niet. Weet u zijn achternaam?” Waarop de vrouw een voor mij onverstaanbare achternaam brabbelt en waarop de serveerster meteen reageert “Oh u bedoelt Niels. Ja, die werkt hier” en ze loopt weer naar binnen. C. en ik moeten nog harder proberen ons lach in te houden want het enkele feit dat je niet weet of je zijn nicht of zijn tante bent, is al hilarisch te noemen, maar dat je ook zijn naam niet weet, is nog lachwekkender. Ik hoor de man en vrouw achter ons praten en mijn blik gaat naar de entree van het gebouw. Daar zie ik de serveerster met een man staan praten en wijst richting het echtpaar. Zij hebben het niet door, maar ik wel. Hij tuurt naar het stel en haalt zijn schouders op en loopt weer naar binnen. C. en ik moeten nu echt ons gezicht in de plooi trekken. De neef van het echtpaar komt ook niet meer naar buiten en na een minuut of 10 staat het echtpaar op en loopt weg. Nu kunnen C. en ik pas echt voluit in lachen uitbarsten …

1 opmerking:

Claudia zei

Wat heb je ons dagje uit top beschreven. We moeten snel weer op pad.

Knuffels,
Clau