vrijdag 25 juli 2014

Wat valt er nog te zeggen?

Wat valt er nog te zeggen? Niks toch eigenlijk? Werkelijk iedereen heeft er al over geschreven of gepraat. Het is iets wat ons allemaal heeft bezig gehouden de afgelopen week.

Weet jij nog waar jij was toen het nieuws tot je kwam? Ik zat in de auto. Na een warme dag op het werk, ging ik mijn meisjes ophalen. De radio was niet vanzelf gestart en vlak voor ik het kinderdagverblijf bereikte, zette ik de radio alsnog aan. Geen idee waarom, maar ik voelde dat ik het moest doen. De presentator en zijn sidekick hadden het over een vliegtuigramp en hoe vreselijk het was. Er was nog weinig nieuws. Ondanks dat ik nog steeds niet begreep wat de omvang van deze ramp was, had ik het kippenvel op mijn armen staan en dat in een auto die de hele dag in de zon gestaan had. Best knap van mijn lichaam. Toen ik een parkeerplek gevonden had, ben ik eerst het nieuws gaan bekijken op mijn telefoon. "Malaysia Airlines afkomstig uit Amsterdam uit de lucht geschoten boven Oekraïne. Geen overlevenden". Weer is daar dat kippenvel. Ik laat het even bezinken. Een vlucht van Amsterdam naar Kuala Lumpur, zoals wij die zelf in 2009 voor het laatst ook gemaakt hebben. In de loop van de uren die volgen, sijpelt er meer nieuws naar buiten. Ik hoor dat er ook veel kinderen en baby's zijn omgekomen. Hoe egoïstisch is het van mij dat ik dat dus nog ernstiger vind? Dat me dat nog meer aangrijpt? Dat ik het leven van een kind dus boven dat van een volwassene stel? Ieder slachtoffer moet toch even ernstig zijn? Ik kijk naar mijn kinderen en voel de pijn. Wat als zij in dat vliegtuig hadden gezeten? Wat als wij daar als gezin in hadden gezeten? De volgende ochtend word ik wakker met nog steeds een rot gevoel, maar ik laat dat niet overheersen. Het leven gaat, hoe wrang het ook mag klinken, voor ons gewoon door. Dat betekent niet dat ik niet verdrietig ben om al die slachtoffers, verre van, maar aangezien ik ze niet persoonlijk heb gekend, probeer ik het me niet te veel aan te trekken. Misschien is ook dat egoïstisch van me, maar ik wil me niet laten verlammen door verdriet want als ik dat nu doe, dan moet ik dat mijn hele leven waarschijnlijk doen. Ik wil niet teveel nadenken aan al die onschuldige slachtoffers uit dit vliegtuig, niet nadenken over al die onschuldige slachtoffers elders op de wereld. Hoe egoïstisch het ook mag klinken, ik hou het bij het verdriet en de pijn voor de mensen om mij heen. Dit betekent niet dat ik niet mee voel met de nabestaanden van rampen als deze. Maar ik doe niet mee met collectief rouwen. Ook deed ik niet mee met profielfoto's op zwart zetten. Waarom? Omdat ik vind dat ieder het op zijn eigen manier moet doen. Dit zonder ervoor veroordeeld te worden, want dat zag ik op social media gebeuren. Mensen die elkaar verwijten maken omdat er niet op dezelfde wijze wordt gerouwd als de meeste mensen. Kom op, laten we leven en laten leven! Er is al genoeg haat om ons heen. Richt je liever tot de schuldigen van deze slachtoffers.

Ik doe dat overigens bewust in deze blog niet. Waarom niet? Er is al genoeg over hen gezegd en geschreven. Ik gun ze die extra aandacht niet want wat ik schrijf, maakt voor hen toch geen verschil.

Wat valt er nog te zeggen? Niks, behalve dat mijn gedachten uitgaan naar de nabestaanden. Die gaan momenteel door een hel.

1 opmerking: