Plannen is niet mijn sterkste kant

Je hebt van die dagen, weken, maanden – ja zelfs jaren – dat je werkelijk nergens aan toe komt. Nu geef ik sinds een maand of 8 de schuld aan mijn kleine meisje. Want ja, ‘zij is de oorzaak dat ik het huishouden zo laat versloffen’ en ‘zij houdt me de hele dag bezig’.

Natuurlijk is dat allemaal dik overdreven en is de constatering dat ik het huishouden laat versloffen gelegen in het feit dat ik gewoon ongelooflijk lui ben wat het huishouden betreft (of misschien gewoon wel lui an sich). Sommige mensen vinden het leuk, anderen vinden er helemaal niks aan. En laat ik nou net tot die laatste groep behoren. Volgens mij zijn er maar twee mogelijkheden: love or hate. En dat Eliza me de hele dag bezig houdt, tja, dat ligt ook wel aan mezelf. Ik kan haar natuurlijk gewoon lekker zelf laten spelen, maar deze mama vindt het gewoon veel te leuk om de hele dag naar d’r kleine meisje te kijken.

Feit blijft overigens wel dat ik nergens aan toe kom. Welke smoes ik er ook voor gebruik, ik heb echt te weinig tijd voor alles wat ik wil gaan doen. En ook te weinig tijd voor de dingen die ik eigenlijk niet wil doe, maar wel moet doen. En daar valt het kopje huishouden dan onder andere ook onder.

We zijn ruim een jaar geleden verhuisd. Ik had alles van te voren al in m’n hoofd gepland. Dit zou ons paleisje worden waar we samen aan zouden klussen (lees: klunsen). Maar het liep toch allemaal even anders dan we dachten. Ik raakte namelijk zwanger. Wat uiteraard wel de bedoeling was, maar toch ook weer een beetje verrassend of misschien is ondoordacht een beter woord. Want ik had niet kunnen voorzien dat ik ‘misselijk’ werd van het nieuwe huis door de zwangerschap. Nadat ik een aantal kamers geschilderd had, kon ik niet meer tegen de geur van beton, stof en klusluchtjes. Ik kon niks meer doen dus. Gelukkig heeft de familie ons geholpen met schilderen en klusjes, maar het is toch anders als je het voor jezelf anders had ingepland. Plannen is blijkbaar niet mijn sterkste kant want ook de verhuizing was niet zo heel goed gepland: kerstavond. Ja serieus. Wij zijn de dag voor kerst verhuisd en ik dus als een gek de broodnodige spullen inruimen en de rest in een kamertje op de bovenste verdieping gestald, zodat we toch nog met de hele familie kerst bij ons konden vieren. Wat dus inhield dat de dozen een hele tijd in die kamer boven gestaan hebben. Hebben ja, want inmiddels zijn de dozen verdwenen … maar de inhoud niet. Die staat nog steeds opgestapeld en uitgestald in dat kamertje. Dat kamertje wat eigenlijk mijn kantoortje en Johan’s studeerkamer zou moeten worden. De meubels staan er wel, zo ver zijn we dan weer wel. Maar het uitruimen van die kamer kost gewoon ontzettend veel tijd. Ook omdat er allemaal spulletjes liggen die emotionele waarde hebben en als je dat dan gaat uitzoeken, blijf je toch wat langer bij de herinneringen hangen en komt er van opruimen niet echt veel terecht.

Ik heb wel voor mezelf een doel gesteld: eind maart moet die kamer min of meer opgeruimd zijn en anders lazer ik alles – emotionele waarde of niet – in een vuilniszak en gaat het linea recta de rolcontainer in. Of dat ook daadwerkelijk gaat gebeuren, is een tweede. Maar het voornemen is er in elk geval. Ik hou jullie dus op de hoogte ;-)