maandag 12 mei 2014

Jeugdidolen on stage II

Twee jaar geleden schreef ik er al eens over: Jeugdidolen on stage.

Zaterdagavond was het weer zo ver. Een aantal maanden geleden vroeg mijn vriendin Erzsi of ik zin had in een concert van NKOTB.  Nou ben ik daar altijd wel voor in maar financieel niet de juiste beslissing dus ik haakte toch af. Daar liet Erzsi het niet bij zitten en kocht toch kaartjes om mij er vervolgens nog een voor mijn 40e verjaardag te schenken, de schat.



Dus zaterdagavond reden we al bij tijds richting Amsterdam en aten we nog even wat onderweg om vervolgens rond 19u in de HMH aan te komen. Vooraan bij het podium stond het al rijen dik, maar bij een klein podium achterin zat slechts een handjevol dames. Daar gingen wij dus ook maar staan. De HMH is toch klein genoeg om vanaf elke plek goed zicht te hebben. Dat maakt een venue als de HMH nou zo'n fijne locatie. Een zaal als de Ahoy is al snel best groot, of erger nog: de ArenA en het Gelredome zijn voor mij een ware gruwel. Het geluid is daar abominabel of je zicht vanaf de tribunes is verschrikkelijk. Dus dan is een zaaltje als de HMH toch weer uitermate prettig. Om 5 over 8 ging het licht in de zaal uit en gingen de lichten op het podium aan. Een podium dat niet uitblonk van spectaculairiteit. Eenvoudig is een beter woord om het te omschrijven. Er stond enkel een stellage waarbij je iets hoger op het podium kon staan, meer niet. Maar goed, voor een leuk concert heb je ook eigenlijk niet meer nodig. Het gaat in de basis om de muziek, toch? En bovendien scheelt dat enorm in de kosten van een concertkaartje. Waar je voor grote shows al snel richting de € 100,-- voor een kaartje gaat, kost dit "slechts" de helft. De show begon met wat nieuwe nummers waarvan ik het bestaan niet eens wist, maar al snel zweepten ze het - in hoofdzaak vrouwelijk - publiek op met oude nummers van weleer. Dat de mannen inmiddels bijna allemaal de leeftijd van 40 gepasseerd waren, was aan de dancemoves niet echt te merken. Oké, eerlijkheid gebiedt te zeggen, Jon Knight was nog net zo houterig als 20 jaar geleden. Maar hey, je kunt een houten klaas niet veranderen in een swingende danser op die leeftijd. Erzsi en ik waren er wel over eens dat er eigenlijk maar 2 mannen in de groep zijn die een heerlijk deuntje kunnen zingen: Jordan Knight en Joe McIntyre. Donnie Wahlberg is niet de world greatest zanger, maar dat geeft eigenlijk helemaal niet. Het stoort niet. En Jon en Danny Wood hoor je nauwelijks. Overigens zie je die ook nauwelijks. Maar goed, terug naar het concert. Het was zichtbaar dat de heren dikke pret op het podium hadden. Er werd regelmatig de draak gestoken met Jon, die naast zijn schamele dansmoves, zich ook niet echt comfortabel voelt op het podium. Als je hem ziet, heb je het al snel met hem te doen. Hij kijkt wat angstig om zich heen, alsof hij denkt: was ik nu maar gewoon thuis weer als makelaar aan het werk. Dit is het resultaat van zijn angstaanvallen. Maar die angstige blikken hebben ook wel weer iets vertederends en als de andere heren hem dan min of meer plagen, is dat helemaal leuk om te zien.



De avond wordt voor ons pas echt compleet als het halverwege het concert aarde donker wordt in de zaal en op het podium en we ons omdraaien naar het kleine podium vlak achter ons. Je voelt de meute bewegen en voor je het weet sta je bijna tegen het dranghek aan gedrukt. En dan staan deze vijf jeugdidiolen opeens op minder dan een meter afstand van je te zingen. Geweldig, al voelde ik achter me de nodige ruzies ontstaan tussen dames op leeftijd die elkaar het licht in de ogen niet gunden en bijna op op de vuist gingen. Ook een oud vriendinnetje van back then (in onze NKOTB tijd), die we daar weer eens zagen, werd belaagd door wat hysterische dames. De heren zongen weer wat deuntjes en gaven wat handjes. En ja, ook ik was een van de gelukkigen. Zou ik vroeger waarschijnlijk zijn gaan hyperventileren, kreeg ik nu alleen maar een lachbui toen ik de heren een handje had gegeven en me daarna omdraaide naar Erzsi met een blik van: "Eindelijk, na al die jaren". Donnie dronk nog even een biertje op het podium en wilde de rest van dat biertje weggeven aan Erzsi, maar ja, die was zo flabbergasted dat ze Nee schudde en zei: "I don't drink beer". We hebben er daarna nog hartelijk om kunnen lachen. Toen gingen de heren weer terug naar het grote podium en werd er nog een sing-a-long gedaan van nummers van onder andere de Backstreet Boys, Take That, Robbie Williams en Prince. En toen was na nog wat eigen nummers de avond toch wel voorbij. Exact 1 uur en 40 minuten later dan ze begonnen. Geen lang concert dus, maar wel een waarvan iedere minuut gevuld was met zang en dans.

Maar ik kan zeggen dat zowel Erzsi als ik genoten hebben van deze avond. Enerzijds weer even zonder onze kindjes weg als twee pubers van toen, anderzijds omdat het concert wat ons betreft toch de moeite waard was.