Maandagmorgen 'lijn'blues

Hij is er weer, die verrekte maandagmorgen. De maandagmorgen die iedere week weer terugkomt en die iedere week hetzelfde begint: een in-de-kreukels-nog-lang-niet-uitgeslapen-gezicht met dito humeur en weer dat goede voornemen om te beginnen met lijnen. Ja beginnen is een goed woord, want ik begin iedere maandagochtend weer op nieuw. Precies, iedere maandagochtend, wat dus inhoudt dat ik het iedere keer weer niet volgehouden heb tot de volgende maandagochtend. Ik voel me een mislukkeling want waarom lukt het me nou nooit eens? Ben ik onbewust toch tevreden met mijn lichaam dat de zwaartekracht probeert te doorstaan? Ben ik gewoon te veel in de verleiding geweest om te zondigen? Heb ik te weinig hulp van buitenaf? Ik weet het niet, maar feit blijft dat ik geen volhouder ben en daar baal ik soms mateloos van. Want of ik nou wel of niet onbewust tevreden ben met mijn lijf (wat ik me niet kan voorstellen, want waarom zucht en steun ik anders iedere keer als ik in de spiegel kijk en uit alle macht probeer die buik in te houden?), er moet iets veranderen. Ik moet en zal in een nauwsluitende bruidsjurk passen. Althans, dat is mijn droom. Maar ja, om niet voor 9-maanden zwanger aangezien te worden op onze bruiloft, moet ik dus actie ondernemen. En dat houdt niet alleen in dat ik moet gaan letten op mijn eten (zo noem ik mijn 'lijn'poging maar bewust), maar moet ik ook meer gaan bewegen. Vanmorgen begon het goed. Door een omleiding van de bus waarmee ik normaal naar het werk ga, moest ik een veel grotere afstand lopend afleggen dan normaal. En dat op maar liefst 8 centimeter hoge hakken. Dat is een absolute sport, dat kan ik je wel vertellen. Vanmiddag naar huis dus zelfde ritueel en volgens de aardige buschauffeur blijft die omleiding tot 'nader order' nog in stand dus ik krijg iedere dag sowieso wat meer beweging dan de afgelopen weken. Maar natuurlijk is dat niet genoeg. Maar hoe krijg je Marianne de sportschool weer in? Was ik ooit enthousiast een paar keer per week daar te vinden (oké, ik geef het toe, het was maar een paar maanden lang), mijn lichaam ziet er niet meer uit alsof het ooit een fitnesszaal van binnen gezien heeft. Ik moet die spreekwoordelijke drempel dus weer over, maar hij is zo hoog. Maar nu de bruiloft steeds reëler wordt en dichterbij komt, besef ik me dat het nu of nooit is. Maar tot die tijd dat ik een stap in de sportschool zet, moet ik zelf maar wat meer aan beweging doen, dus wat vaker de fiets pakken en die Ab-King Pro in de achterkamer gebruiken waarvoor hij bestemd is: buikspieren trainen, in plaats van als veredeld kledingrek gebruiken. En daar zit ik dan op de maandagochtend met net als ontbijt een 'Sonja Bakker' eierkoek en een kop kruidenthee. Voor de lunch trakteer ik mezelf op een bak vers fruit: perzikken, nectarines, banaan en als ik echt tevreden ben over mezelf, nog een minneola (alhoewel ik die nog nooit gegeten heb en dus werkelijk geen flauw benul heb of het een lekkere vrucht is of niet). En wat het avondeten ons brengt? Geen idee, misschien dat ik nu maar weer eens net als vroeger in de keuken moet gaan staan, in plaats van me te laten verrassen met lekkernijen door mijn keukenprins. Roerbakgroenten, rundervinkje en wat rijst zal het waarschijnlijk worden. Ja, ik heb er zin in. Dit keer probeer ik het echt vol te houden: Tsjakka!!!!!!!!