Moorddadig

Vanmorgen werd ik al vroeg gewekt door het monotone gesnurk van mijn vriend.
Even heb ik nog getwijfeld: zal ik mijn hoofd onder het kussen houden zodat hij lekker door kan slapen? Hij heeft zijn slaap immers hard nodig want hij heeft afgelopen maanden zo hard gewerkt en weinig geslapen. Nee, toch maar niet. Ook ik heb mijn slaap hard nodig want ik heb gisteren weer tot laat door zitten forummen en geloof me, dat is een heel zware inspanning hoor. Ik besluit hem dus maar een flinke por te geven in de hoop dat hij zich dan gaat omdraaien.

“Waarom maak je me nu wakker” zegt hij geïrriteerd als ik hem net iets te hard een knal tegen zijn voorhoofd geef.
“Omdat ik niet kan slapen van jouw gesnurk” reageer ik fel. Want hoe haalt hij het in zijn hoofd mij te vragen waarom ik hem wakker maak, terwijl hij juist degene is die mij uit mijn slaap gehouden heeft.
Een hoop gemopper komt er naast me vandaan, maar hij draait zich op zijn zij en ik sluit mijn ogen weer en slaap door. Een paar uurtjes later word ik weer wakker.
Hij ligt ook al naar het plafond te staren. Even voel ik me schuldig. Zou hij al die tijd nou wakker gelegen hebben? Ik besluit er maar niet naar te vragen en pak mijn laptop naast me van de grond. Die ligt daar immers nog van het late forummen van gisterenavond.

Nog zonder verder ook maar een woord gezegd te hebben, zegt hij plotseling als mijn laptop opgestart is. “Heb je het nog gehoord van die vrouw uit Barendrecht?”.
Ik kijk hem vragend aan “Barendrecht?”.
“Ja, die man heeft haar toch vermoord”.
Ik heb werkelijk geen flauw idee waar hij het over heeft en kijk hem nog steeds vragend.
“Ja, hij vond dat ze te veel op d’r computer zat”.

Geloof me, mijn bek viel wagenwijd open.
“Is dat een dreigement?” zeg ik geheel afgebluft.
Meneer begint vrolijk hard te lachen en nee te schudden.
En ik, ik heb het zekere voor het onzekere genomen en heb de laptop maar weer uitgezet.