Ik heb mezelf nooit echt oud gevonden (heeft ook wel te maken met het getrouwd zijn met een 'jongere' man en voornamelijk jongere vrienden hebben). Ben altijd dolblij met de complimenten als men hoort hoe 'oud' ik ben ... maar ik kan het nu niet langer meer ontkennen. Ik word echt oud(er). Nou is er met oud worden niks mis, maar ik moet het nu maar accepteren. Eindeloos voor de spiegel staan en proberen mijn zwembandje in mn slip te duwen, zodat de buik wat platter lijkt, is niet meer mogelijk. Een string dragen is nu gewoon not done anymore. Daar moet je gewoon tiener voor zijn en een super strak figuurtje voor hebben, wil het er nog aantrekkelijk uitzien, zo'n string. Ook de kraaiepootjes en hangende huid in het gezicht strak trekken voor de spiegel heeft geen zin meer. Grijze haren uittrekken is al helemaal onbegonnen werk geworden en zelfs verven heeft niet veel zin meer omdat binnen no time de grijze haren als uitgroei beginnen te komen. Een conditie heb ik ook al niet meer, als ik die uberhaupt ooit wel eens gehad heb en ik heb volgens mij veel meer slaap nodig dan vroeger (al betwijfel ik of ik wel voldoende slaap krijg tegenwoordig). Mijn lichaam vertoont gebreken. Mijn gewrichten kraken en mijn ogen gaan achteruit. Kortom, ik word echt oud ...
Nogmaals, oud worden is niet erg, zo lang je maar minimaal net zo strak blijft als op je 16e en je qua conditie nog de hele wereld aan kan. Maar bij mij is het verval nu zo rond mijn 35e toch wel zichtbaar.
"Doe er dan iets aan" roept mijn echtgenoot als hij het gezeur van mij weer eens zat is. Maar ja, da's makkelijker gezegd dan gedaan. Als ik na een dag werken thuis kom, wil ik niks liever dan relaxen op de bank. Dan verlang je toch niet naar een sportschool? Maar ik weet dat hij gelijk heeft. Tegen die aanwas van grijze haren, is behalve verven niet veel te doen. Die kraaienpootjes gaan ook niet meer weg (resultaat van jarenlang lachen) want al die wondermiddeltjes die de stempel anti-rimpelcreme hebben, die werken gewoon niet. Maar voor het overige, is er nog wel wat aan te doen. Voldoende nachtrust zorgt alweer voor een frissere uitstraling. Een paar keer in de week toch van die bank af komen om te sporten, kan zorgen voor minimaal een betere conditie en maximaal voor een figuurtje waar een string weer een string om kan zijn. Kortom, ik gooi het bijltje bij nader inzien toch nog maar niet in de strijd. Want als ik nu al het verval laat winnen, hoe zie ik er dan in 5 jaar tijd wel niet uit. Nee, ik vecht tegen de erosie en ga er weer voor ... althans, niet vandaag. Morgen een nieuw begin maken, vind ik vroeg genoeg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten